विमान

एक तीर्थयात्रामा निस्केको विमान

आकाशमा उड्दा,

धरतीबासीहरु,

घरबाहिर निस्कँदै,

साना बच्चासँग जिस्कँदै,

भनिरहेथे

यस्तो पो बन्नुपर्छ पाइलट

जसले हरेकका सपनामाथि विमान चलाउन सकोस् ।

मुसुक्क मुस्काउँदै

मख्ख पार्दै,

ती घिमिरे र पोखरेल बाबु

घोत्लिरहेथे त्यो विमानतिर

अनि झुकाउँथे

शिर शहीद दिवसमा झैं

किताबका पानाहरूमा ।

आँखाहरु दौडिरहेथे,

उड्ने बेलाको विमानका पाङ्ग्राहरु झैं,

कान उडिरहेथे

भावना र महत्वाकांक्षाको कम्पासले

देखाएको बाटोमा ।

ती तीर्थालुहरू,

बैंसालुहरु,

बादलमाथि लिइरहेको चकलेटको स्वाद,

सपनाभन्दा मीठो थियो

र त,

अहिले भान्सामा पाकिरहेछन्

नुनिला आँसुमा

बेस्वादका परिकारहरू ।

सिट बेल्टमा बाँधिएका ती यात्रुहरू,

 बाँधिंदैछन्,

अहिले गल्तीको कात्रोमा ।

बादलपारिको देशको खबर

बेखबर छ

र त,

कविहरु जागेका छन्

खबर पाउने आशमा ।

के भन्दा हुन् ती पाइलट ?

है

विचरा, ती शोकमा डुबेकाहरुलाई

आमाको कोखबाट पहिलोपल्ट

धरतीमा ठोकिंदा,

ठोकाइबाट जीवन बाँच्न सिकेका

र

ठोकाइमै जीवन सकेकाहरुलाई

त्यो थोत्रो विमान के भन्दो हो ?

ब्रह्माण्ड ठोकाइबारे बोल्ने,

बिग ब्याङ थिओरी

कृपया भनिदेऊ न केही

ती विमान दुर्घटनामा आफन्त गुमाएकाहरुलाई ।

गल्ती नै जीवनको मूल शिक्षा हो भन्ने

ए दार्शनिक मित्रहरु,

बुझाइदेऊ न

के सिके गल्तीबाट ती निर्दोष यात्रुहरुले ?

एकचोटि न हो भनी माफ गरिदिने हरेकलाई,

हे ईश्वर,

पटकपटक फेरि दोहोरिएको गल्तीमा एकपटक माफी गरीदिन मिल्दैन ?

ईश्वर – मिल्दैन ।

किनकि

उसका थोत्रा विमानका,

पुरातन शैलीहरूमा

यसरी नै फेरि पुराना विमानमा नयाँ माफी चढ्यो भने ?