आत्मरति

सेन्टअप परीक्षामा प्रथम श्रेणीमा उत्तीर्ण बसन्तेले एसएलसीमा विशिष्ट श्रेणीको अपेक्षा गर्नु स्वाभाविक नै थियो। तर, त्यही अनुसारको तयारी र कर्म भने पटक्कै थिएन उसको । खालि आफ्नो शत्रु किस्नेको कुरा काटेर बस्थ्यो । पढाइ–लेखाइ भन्दा किस्नेको चियोचर्चो, निन्दा र तरह–तरहका गाली गरेर समय बिताउँथ्यो।

जति परीक्षा नजिकिन्थ्यो, उति किस्नेलाई कसरी फेल पार्ने भनेर अनेक–अनेक खुराफाती आइडियाहरूको विकास गर्थ्यो। तिकडम लगाउँथ्यो।

खुलेआमै भन्थ्यो- ‘आगामी एसएलसी परीक्षामा यो किस्नेलाई फेल पार्नैपर्छ।’ यति भनिसकेपछि मुख कुल्ला गर्थ्यो। किस्नेको नाम उच्चारण गरेपछि उसले मुख कुल्ला गर्ने नियम बनाएको हुनाले यसो गरेको थियो । सेन्टअपमा प्रथम श्रेणीमा उत्तीर्ण आफू त यसपटक विशिष्ट श्रेणी भेटिहाल्छु भनेर मनमनै मख्ख पर्थ्यो।

दुवैले जाँच दिए। रिजल्ट आयो। बसन्तेको विशिष्ट श्रेणी त कता हो कता, प्रथम श्रेणी पनि भेटेन । द्वितीय श्रेणी पनि टेक्यो मात्रै ।

तर अचम्म! ऊ दु:खी थिएन। बेपत्तै खुसी थियो । किनभने पढ्नमा भुसकोल उसको परम दुस्मन किस्नेको थर्ड डिभिजन आएको थियो।

कसैले उसलाई सोध्थे- ‘डिष्टिङ्शन ल्याउनुपर्ने भाइले ! कसरी यस्तो रिजल्ट आयो ?’

ऊ सहजै जवाफ फर्काउँथ्यो-‘डिष्टिङ्शन नआएर के भो त ! पढाइ त मेरो अब्बल नै छ। सबैभन्दा ट्यालेन्ट पनि म नै हुँ। नम्बर पनि मेरै सबैभन्दा धेरै छ।’

ऊ अरूलाई बेवकुफ बनाइराछु भनेर मख्ख पर्थ्यो ।

‘खुब मसँग जोरी खोज्थ्यो त्यो साले किस्ने! जाबो थर्ड डिभिजन ल्यायो। फेलै हुनुपर्ने पाजी धन्न त्यही भए नि ल्याएछ। त्यसको त भविष्य नै छैन। त्यो सकियो अब ।’ यसो भन्दै आफूलाई किस्नेसँग तुलना गरेर आत्मरतिको बाटोमा लीन भयो।

यसरी आत्मरतिमा रमाउँदा रमाउँदै, दुनियाँलाई बेवकुफ बनाउँदा बनाउँदै बसन्तेको जिन्दगी शून्यमा विलीन भयो।