मूल्यहीन म

आमा

त्यो बेला पो

तिमी शीतल छहारी थियौं

अभाव र तनावका तीखा किरणहरु

परावर्तन गर्दिने ।

प्रभातकालीन घामको पहिलो झुल्कोजस्तै

न्यानो अँगालो थियो

हरेक दुश्मन परास्त गर्न सक्ने ।

सिमलको भुवाझैं मुलायम तिम्रा काख

त्यही काखमा पल्टेर

आधारविहीन सपनाको संसार बसाउँथे ।

सपनाका प्वाँखले सजिएको

यौवनकालको मयूरझैं थिए ।

बुबाको खल्तीमा

सबथोक किन्दिने पैसा

र

समस्याका विशाल पहाड बोक्ने

तिम्रो काँध थियो ।

तिम्रो छहारीमा

म संसारकै धनी थिए

त्यत्तिकै बलमान

खुसी र सुखी पनि ।

बल्ल बुझ्दैछु

तिमी

कुप्रो परेको उमेरले होइन

तिमीले बोकेका जिम्मेवारीका भारीहरुले हो ।

तिम्रो शरीर चाल्नोझैं बनेको

तिमीले छेकेका ती किरणहरुले हो ।

तिम्रो जोर्नीहरु मक्किएका

दुश्मनले दिएका चोटहरुले हो ।

तिम्रा गाला चाउरिएका होइनन्

सपनाका प्वाँखहरुले

छाडेर गएका डोबहरुले हो ।

मेरा कल्पनाका विमानमा तिमीलाई

धेरैचोटि उडाएको छु

कैयौंपटक

ब्रह्माण्डको भ्रमण गराएको छु

जब तिम्रो काख सानो

म ठूलो हुँदै गएँ

मेरा पनि सपनाका प्वाँखहरु

कल्पनाका विमानहरु

सिसाझैं टुट्दै झर्दै टुट्दै झर्दै गए ।

अहिले म

शिशिर ऋतुको

पतझर बनझैं भएको छु ।

बाटो हराएको बटुवा भई

आधीबाटोमै रुमल्लिएको छु ।

सिङ्गो सिसाबाट टुक्रिएको

आकार नमिलेको सानो चोइटोजस्तै

जब मिलाउन खोज्छु, टुक्रिन्छु तर जोडिन्न

म त्यही सिसाको टुक्रा हुँ ।

सडकको एक कुनामा थुपारिएको

प्रयोगविहीन मूल्यविहीन ।